კაფკას არ ჰქონდა ტელევიზორი

ჰუმანიტარული მეცნიერებების პროფესორი მარჯორი პერლოფი თავის (მერვე) წიგნს იწყებს შეკითხვით, რომელიც მას დაუსვა ერთმა იუგოსლავიელმა – სტუდენტმა, პოსტმოდერნული პოეზიის და თეორიის სემინარზე, სადაც განიხილებოდა ჯონი კეიჯის, როლან ბარტის, ჩარლზ ბერნსტაინის, სიუზან ჰოუს, ჟაკ დერიდას, სტივ მაკ-კეფერის და ლინ ჰეჯინიანის ნაწარმოებები: “რატომ არ წერენ ისინი კაფკასავით?”

სტუდენტს, რათქმაუნდა მხედველობაში ჰქონდა (წერს პერლოფი), რომ კაფკა (აქ მთავარი არ არის რამდენად რთულია ნაწარმოების აზრი, ან რამდენად ზუსტია მინიშნებათა ქსელი, რამდენად ორაზროვანია ინტონაცია) წერდა პროზას, რომლის სინტაქსისიც იყო აბსოლუტურად გამჭირვალე. პირველივე რეაქცია ზემოთ ჩამოთვლილი ავტორების “ფრაზებზე” და მითუმეტეს თუ ის - მთელი აბზაცი ან გვერდია, მდგომარეობს იმაში, რომ ჩვენ თავს გარკვეულწილად თაღლითობის მსხვერპლად შევიგრძნობთ. არსებობს პოეტთა ჯგუფი (ობიექტივისტებით დაწყებული და “კონკრეტული” პოეტებით დამთავრებული, ეგრეთწოდებულ “ენობრივ სკოლამდე”, ცენტრში კარგათ ცნობილი ჯონი ეშბერით.) რომელთაც დეკონსტრუქციასთან საკმაოდ “შავბნელი” კავშირი აქვთ და წერენ უაზრო, პრეტენზიულ “სისულელეს”, რომელსაც ლიტერატურად ასაღებენ. ან თუ ამ გამოთქმას დამამცირებლად მივიჩნევთ, გავიხსენოთ პაუნდის ცნობილი “უშუალო დამოკიდებულება საგნებთან”.

ვრცლად იხილეთ აქ